RAZNI IZVODJAČI Beogradsko proleće 1962 – Great festival from YUGOSLAVIA at its begining

Lepo izdanje jednog od najstarijih jugoslovenskih festivala. BEOGRADSKO PROLEĆE je bio festival na kome su svi jugoslovenski pevači sticali iskustva i svoje prve nagrade. Na prste ruke se mogu izbrojati pevači sa svih strnaa JUGOSLAVIJE koji NISU UČESTVOVALI na ovom festivalu i imali svoje velike nastupe.

Danas ćemo slušati izdanje i z daleke 1962. godine kad su t epesme ličile na džez muziku i bile rame uz rame sa svetskim festivalima.

Beogradsko proleće 1962

BEOGRADSKI VEKOVNIK – PIŠE JOVAN NIKOLIĆ

Beogradsko proleće

Sedamnaestog aprila 1961. godine počeo je prvi beogradski festival zabavne muzike – Beogradsko proleće. Pobedio je Đorđe Jakšić, sa kompozicijom “Čerge”. Bio je to festival za generaciju koja je nakon rata upoznala zabavnu muziku putem sovjetskih filmskih melodija, prvih domaćih šlagera i pesama sa festivala San Remo. Koliko je San Remo bio važan, svedočila je žurba domaćih pevača da već sutradan pobedničku pesmu uvrste u repertoar.

Prvo “Beogradsko proleće” je iznedrilo nekoliko dobrih pesama, ali ruku na srce, nisu bile u duhu dolazećih zapadnih trendova. Za mladu populaciju, merilo vrednosti festivalskih šlagera bilo je to da li se izvode na igrankama, od čuvenih na Malom Kalemegdanu, do sala u beogradskim srednjim školama.

Pobednik prvog Beogradskog proleća, Dušan Jakšić, nije dugo uživao u trijumfu. Nakon finalne večeri, nezadovoljni odlukama žirija, oko desetak hiljada ljudi okupilo se ispred sale Doma Sindikata na Trgu Nikole Pašića, zahtevajući pobedu Đorđa Marjanovića. Pevač se pojavio na trgu, ali su ga oduševljeni obožavaoci na rukama odneli do Terazija, gde je bez ikakvog ozvučenja priredio koncert.

Narednih dana, u radio emisijama se začuo zvižduk kojim je počinjala pesma tadašnjeg “anfan-teribla” domaće muzičke scene. Marjanović je lansirao “Zvižduk u osam”, pesmu u kojoj se Beograd ne pominje, ali koja je vremenom postala simbol ovog grada a i samog Đorđa. Bio je to najveći hit (tada se nije tako govorilo), pevača koji je obeležio muzičku scenu šezdesetih i sedamdesetih godina. U interpretaciju i scensko ponašanje je uneo dinamiku i razbarušenost, koja je u to vreme bila pravilo u Evropi. Za razliku od većine interpretatora (to je bio važeći naziv), koja je pevala maltene u “stavu mirno”, Marjanović je šetao, skakutao, padao na kolena, bacao sako u publiku i izvodio “trista čuda”. Usput, uglavnom je birao sebi primerene pesme, koje su lako ulazile u “uho” raznim generacijama slušalaca.

Godinu dana ranije, “Pesmom raznosača mleka”, Marjanović je ovekovečio beogradsku studentariju, koja je tih godina rano ujutru raznosila mleko da bi zaradila koji dinar. Proslavio se i filmskom melodijom “Devojko mala”, kao i pesmama “Romana”, “Natali”, “Milord” i mnogim drugim. U Sovjetskom Savezu, Đorđe Marjanović je bio zvezda nepojmljive veličine.

Marjanović je imao mnogo hitova, ali “Zvižduk u osam” je postao simbol Beograda a i samog pevača. Nikada niko nije ni pokušao da “Zvižduk” uvrsti u repertoar, ili na svoju ploču. Tek 2006. godine, u hip-hop subkulturi se pojavio “semplovan” uvod “Zvižduka u osam”, i to u reperskoj temi izvesnog Dade, beogradskog poslenika ove vrste muzike, poznatog po pesmi “Talibani”, premijerno izvedenoj u “Areni” pred 20.000 gledalaca, u uvodu koncerta čuvenog američkog repera Fiftija Senta. Prošle, 2006. godine, nakon duže pauze i stagnacije, ideja Beogradskog proleća je oživljena, doduše, pod drugim imenom. Naravno, preovlađivali su savremeni muzički i tonski stilovi i sklopovi, a festival će tek da pokaže da li će moći da dostigne slavu i značaj nekadašnjih “proleća”.